วัดเวียงต้าทิศใต้

ภาพเขียนบริเวณมุมล่าง (ด้านซ้าย) เป็นเรื่องราวในตอนที่เจ้ารัตนะแสงเมือง ลงเล่นเรือที่บ้านอุตคาม ในภาพนี้มีชุดอักษรล้านนาเขียนกำกับอยู่หลายชุด ประกอบด้วย ชุดอักษรบริเวณท้ายเรือ (เรือลำบน) อ่านได้ความว่า “เสนาเก๊าเมือง” แปลได้ว่า “เสนาใหญ่” ถัดมาส่วนท้ายเรือลำล่าง มีด้วยกัน 2 ชุด คือ ชุดอักษรบริเวณด้านหลังเรือลำล่าง อ่านได้ว่า “ขุนนาวา” เเละชุดอักษรบริเวณด้านหน้าของเรือลำล่าง เขียนเป็นคำสบถ อ่านได้ความว่า “เอาแต๊หีแม่สู” แปลได้ว่า “เอาให้จริงจังนะ” 

 ในภาพเป็นเขียนภาพเจ้ารัตนะแสงเมือง ลักษณะเหมือนกำลังฟ้อนรำอยู่หัวเรือ โดยมีนายท้ายเรือ หรือ “ขุนนาวา” เป็นผู้บังคับเรือเเละร่ายรำอยู่ โดยรอบมีเหล่าเสนาอำมาตย์และเหล่าทหารกำลังช่วยกันพายเรืออยู่ ส่วนภาพเขียนเรือนั้น เป็นเรือที่มีลักษณะคล้ายกับเรือพญานาคของเมืองน่าน ซึ่งเป็นเรือที่มีหัวเรือ หรือ “หัวโอ้” ในภาษาล้านนา ส่วนหัวทำจากไม้ แกะสลักเป็นรูปคล้ายพญานาค ตลอดลำเรือไปจนถึงหางวัลย์ (คือหางของเรือที่มีลักษณะคล้ายหางพญานาค) ซึ่งส่วนท้ายจะสูงกว่าหัวเรือ มีการแกะสลักหรือฉลุลวดลาย และลงสีอย่างสวยงาม 

ในภาพเจ้ารัตนะแสงเมืองทรงเครื่องแบบกษัตริย์ สวมกระบังหน้ามีกรรเจียก คือเครื่องประดับหูมีรูปเป็นกระหนก ใช้ประกอบกับพระมหามงกุฎ พระชฎา หรือรัดเกล้า และสวมกรองศอทับบนเสื้อแขนยาว มีทับทรวงและสายสังวาลสะพายแล่ง สวมพาหุรัดที่ต้นแขน นุ่งสนับเพลา คือกางเกงขายาวประมาณครึ่งแข้งมีผ้าห้อยหน้า หรือชายไหวระหว่างชายแครง มีแถบผ้าปลายงอนหุ้มปลายขากางเกงทั้ง 2 ข้าง นุ่งโจงทับ ปัจจุบันยังหมายถึงกางเกงด้วย ราชาศัพท์ใช้ว่า พระสนับเพลา  ส่วนเหล่าทหารที่พายเรืออยู่นั้น สวมใส่เสื้อคอตั้งแขนยาวสวมโจงกระเบนด้วยผ้าพื้นและผ้าที่มีลวดลาย มีการสักยันต์ตั้งแต่ท้องน้อยจนถึงหัวเข่าลวดลายสัตว์ในป่าหิมพานต์ เหล่าทหารที่พายเรือในเรือลำด้านบน สวมใส่หมวกแบบชาวตะวันตก ซึ่งน่าจะได้รับอิทธิพลมาจากกรุงเทพ ส่วนเหล่าทหารที่พายเรือลำล่าง ไว้ผมทรงมหาดไทย ส่วนนายท้ายเรือทั้งสองลำ แต่งกายแบบชาวจีน คือ สวมเสื้อใช้ผ้าลวดลายจีน มีรูปแบบคอตั้งแขนยาวตัวหลวม นุ่งโจงกระเบน นายท้ายเรือ (เรือลำบน)สวมหมวกปลายแหลม (แบบหมวกของชาวจีน) ส่วนนายท้ายเรือลำล่างสวมใส่หมวกแบบชาวตะวันตก ซึ่งน่าจะได้รับอิทธิพลจากกรุงเทพ