วัดเวียงต้าทิศตะวันตก

ภาพเขียนจิตรกรรมบริเวณฝั่งซ้ายมือ เขียนเล่าเหตุการณ์ในตอนที่นางสาวดีและเหล่านางกำนัล เดินทางมาอธิษฐานขอพระโอรสที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง 

นางสาวดีแต่งกายแบบสาวชาวไทยวนในล้านนา คือ นำผ้าแถบสีเรียบมาห่มเฉียงแบบสไบ หรือคล้องทิ้งชายไปด้านหลังเรียกว่า “สะหว้ายแหล้ง” หรือ “เบี่ยงบ้าย” นุ่งซิ่นตีนจก คือซิ่นต๋าที่ต่อด้วยตีนจก ที่นิยมใช้ในหญิงไทยวนของล้านนา ส่วนท้องซิ่นน่าจะเป็น “ซิ่นต๋ามะนาว” คือท้องซิ่นรูปแบบเฉพาะที่พบได้แต่ในเมืองแพร่เท่านั้น นับเป็นเอกลักษณ์อย่างหนึ่งของผ้าซิ่นตีนจกในเมืองแพร่ ไว้ผมมุ่นมวยเรียกว่าเกล้าแบบ “วิดว้อง”ไว้กลางศีรษะมัดมวยด้วยสร้อยคำ หรือสร้อยทอง เจาะหูใส่ “ลานหู” มีลักษณะเป็นแผ่นใบลาน แผ่นเงิน หรือทองคำ นำมาม้วนแล้วใส่เข้าไป สวมกำไลทองคำ ด้านหน้านางสาวดีมีพาน หรือในล้านนาเรียกว่า “ขัน” ตั้งเพื่อบูชาขอโอรส ทำจากเครื่องเขินสีแดง ด้านหลังมีขันหมากทำจากเครื่องเขินสีแดงตั้งอยู่ ส่วนการแต่งกายของเหล่านางสนมกำนัลเป็นแบบสาวไทยวนในล้านนา คือ เปลือยอกมีการนำผ้าแถบสีเรียบและมีลวดลาย ที่น่าจะเป็นผ้าที่มาจากต่างประเทศ เช่น นางกำนัลคนกลางคล้องผ้าที่มีลวดลายประแจจีน ที่เป็นผ้านำเข้ามาจากจีน นำมาห่มคล้องคอห้อยชายไปด้านหลัง และห่มแบบที่เรียกว่า “สะหว้ายแหล้ง” หรือ “เบี่ยงบ้าย” นุ่งซิ่นต๋าที่เป็นที่นิยมของหญิงชาวไทยวนในล้านนา ไว้ผมมุ่นมวยเรียกว่าเกล้าแบบ “วิดว้อง”ไว้กลางศีรษะ และไม่สวมรองเท้า