วัดเวียงต้าทิศตะวันออก

ภาพเขียนบริเวณด้านบน (ฝั่งซ้าย) เขียนเล่าภายหลังจากแพเเตก ก่ำก๋าดำและนางจันทะเทวีผู้เป็นมารดา พลัดพรากจากกันไปคนละแห่ง ฝ่ายก่ำก๋าดำลอยมาติดที่ริมอุทยานของเจ้าเมืองพาราณสี  พอขึ้นจากแพมา ก็เดินโศรกเศร้าหลงเข้าไปในอุทยาน เพื่อเก็บกินผลไม้เป็นอาหารประทังชีวิต ครั้นวันหนึ่งผู้ดูแลสวนผลไม้ของอุทยาน นามว่า “แม่เฒ่าปักขิกา” สังเกตเห็นรอยเท้าแปลกตา จึงทําบ่วงดักไว้หวังจะจับตัวคนที่ลอบเข้ามาขโมยผลไม้ กระนั้นก่ำก๋าดำแลเห็นบ่วง จึงรู้ได้ว่าเขาต้องการจับตน จึงเดินเข้าไปติดบ่วงด้วยตนเอง รุ่งขึ้นนางปักขิกาก็มาดูบ่วงที่ตนดักไว้  พบก่ำก๋าดำกำลังติดบ่วงอยู่ จึงมัดเอาตัวก่ำก๋าดำไป หวังจะเลี้ยงให้ไปเป็นทาสรับใช้ตนภาพจิตรกรรมด้านบนในฝั่งซ้าย เป็นตอนที่ก่ำก๋าดำนั้นพอขึ้นแพมาก็นอนกลางดินกินกลางทราย เดินโศรกเศร้า หลงเข้าไปในอุทยานเพื่อเก็บผลไม้กินเป็นอาหาร จนวันหนึ่งแม่เฒ่าปักขิกาคนดูแลสวนนี้สังเกต เห็นรอยเท้าแปลก จึงทําบ่วงเพื่อจับตัวคนที่ลอบเข้ามาขโมยผลไม้ ก่ำก๋าดำเห็นบ่วงก็รู้ว่าเขาต้องการจับตน จึงเดินเข้าไปติดบ่วงเอง วันรุ่งขึ้นนางปักขิกามาดู พบก่ำก๋าดำติดบ่วงอยู่ ก็มัดเอาตัวไป หวังจะเลี้ยงเป็นทาสรับใช้ 

ในบริเวณนี้มีอักษรล้านนากำกับอยู่ บริเวณด้านบน อ่านได้ความว่า “เจ้าก๋าดํามานอนอยู่สวนอุนยานแล” แปลได้ว่า “เจ้าก่ำก๋าดํามานอนอยู่ที่สวนอุทยาน” 

ถัดลงมา อ่านได้ความว่า “เจ้าก๋าดําถูกแฮ้วย่าปักขิก๋าแล” แปลได้ว่า “เจ้าก่ำก๋าดําถูกแร้วของนางปักขิกา” ด้านซ้ายเหนือหญิงชรา อ่านได้ความว่า “เน้อคอมึงอ้าย” แปลได้ความว่า “ระวังคอของมึง”

นางปักขิกาแต่งกายแบบหญิงชาวไทยวนในแพร่ คือ เปลือยอกมุ่นมวยไว้กลางศีรษะด้านหลังทรง “ตั้งเกล้า” นุ่งผ้า “ซิ่นต๋าดำแดง” เป็นซิ่นที่มีลักษณะพื้นสีแดงมีลายแถบในแนวขวางลำตัว สีดำมาคั่นเป็นแนวเท่าๆกันตลอดทั้งผืนผ้า นับเป็นซิ่นที่สามารถพบได้ในเมืองแพร่เท่านั้น ส่วนก่ำก๋าดำแต่งกายแบบชายชาวกรุงเทพ คือ สวมเสื้อแขนยาวนุ่งโจงกระเบน ไว้ผมสั้น