วัดเวียงต้าทิศตะวันออก

ภาพเขียนเรื่องราวในตอนจบของชาดกเรื่องก่ำก๋าดำ ในตอนที่พระเจ้าพรหมทัต (พระเจ้าจิตตราช) นางจันทะเทวี และเจ้าราชบัณฑิต (ก่ำก๋าดำ) ได้กลับมาอยู่ร่วมกันอีกครั้งภายหลังจากถูกใส่ความจากนางสิงคีและปาละกะเสนา จนท้าวพรมทัตขับไล่พระเทวีและพระกุมารออกจากเมืองไป ในบริเวณนี้มีชุดอักษรล้านนาเขียนกำกับอยู่ด้วยกันหลายชุด ประกอบด้วย ชุดอักษรบริเวณด้านบน (กลางภาพ) อ่านได้ความว่า “เมืองอันนี้แม่นเมืองพรหมตั๊ดตี้ป๋าลกะเสนาเมืองสนส่อพญาว่านางจั๋นต๊ะเตวีเล่นจ่าหญ้าม้าว่าอั้นลวดขับนางหนีไปอยู่กับเฒ่าแก่ 2 ผัวเมียนอกเวียงนางเตวีก็ไปผะสูติลูกออกดําเหมือนก๋าวันนั้นแล แม่นเมืองอันนี้แล” แปลได้ว่า “เมืองนี้คือเมืองพรหมทัต ที่ปาลกะเสนาได้ใส่ความต่อนางจันทะเทวี ให้พระพรหมทัตว่านางเป็นชู้กับคนเลี้ยงม้าจึงเนรเทศนางจันทะเทวีให้ไปอาศัยอยู่กับแม่เฒ่าที่นอกเมือง นางจันทะก็ได้ประสูติราชบุตรออกมามีผิวสีดําเหมือนกา คือเกิดเหตุที่เมืองอันนี้”  

ถัดมาเป็นชุดอักษรบริเวณด้านหน้าปราสาท (อ่านจากซ้ายไปขวา) อ่านได้ความว่า  “เจ้าราชปั๋ณฑิตตะ” แปลได้ว่า “เจ้าราชบัณฑิตหรือก่ำก๋าดำ”  “นางจั๋นต๊ะเตวี” แปลได้ว่า “นางจันทะเทวี”และ “พญาพรหมตั๊ด” แปลได้ว่า”พระเจ้าพรหมทัต” 

ถัดมาเป็นชุดอักษรบริเวณมุมระเบียงหน้าปราสาท อ่านได้ความว่า “เสนาตังแปด” แปลว่า “เสนาทั้ง 8 คน” 

ถัดมาเป็นชุดอักษรบริเวณด้านบน (เหนือระเบียงปราสาท) อ่านได้ความว่า “กะฎุมพี” แปลว่า “ชนชั้นสูงทั้ง 6 คน” 

ถัดมาเป็นชุดอักษรบริเวณด้านหน้าเหล่าชนชั้นสูง อ่านได้ความว่า “นั้นหันเล่าก๋าผ่อดู้สู” แปลได้ว่า “ดูนั้น เห็นไหม” 

ภาพเขียนปราสาทมีลักษณะทางสถาปัตยกรรมแบบล้านนา คล้ายกับวัดในยุคนั้น คือ หลังคามีลักษณะปีกนกลดสองชั้น ประดับด้วยช่อฟ้าและปั้นลมเป็นรูปตัวนาคและตัวเหงา 

พระเจ้าพรหมทัตและเจ้าราชบัณฑิต (ก่ำก๋าดำ) ทรงเครื่องแบบกษัตริย์สวมกระบังหน้า มีกรรเจียก คือเครื่องประดับหูมีรูปเป็นกระหนก ใช้ประกอบกับพระมหามงกุฎ พระชฎา หรือรัดเกล้า และสวมกรองศอทับบนเสื้อแขนยาว มีทับทรวงและสายสังวาลสะพายแล่ง สวมพาหุรัดที่ต้นแขน นุ่งสนับเพลา คือกางเกงขายาวประมาณครึ่งแข้งมีผ้าห้อยหน้าหรือชายไหวระหว่างชายแครง มีแถบผ้าปลายงอนหุ้มปลายขากางเกงทั้ง 2 ข้าง นุ่งโจงทับ ปัจจุบันยังหมายถึงกางเกงด้วย ราชาศัพท์ใช้ว่า พระสนับเพลา ส่วนนางจันทะเทวีเเต่งกายแบบสตรีในราชสำนักในล้านนา คือ เปลือยอกมีการนำผ้าแถบสีเรียบ นำมาห่มคล้องคอห้อยชายทั้งสองไปด้านหลัง นุ่งซิ่นต๋าต่อด้วยจกคำคือ ตีนซิ่นต่อด้วยตีนจกคำที่ทอด้วยดิ้นคำ (ทองคำ) ไว้ผมมุ่นมวยเรียกว่าเกล้าแบบ “วิดว้อง” ไว้กลางศีรษะมัดมวยด้วยสร้อยคำหรือสร้อยทอง เจาะหูใส่ “ลานหู” มีลักษณะเป็นแผ่นใบลาน แผ่นเงิน หรือทองคำ นำมาม้วนแล้วใส่เข้าไป สวมสร้อยคอและกำไลทองคำ และไม่สวมรองเท้า ส่วนเหล่าเสนาอมาตย์สวมใส่เสื้อคอตั้งแขนยาว ไว้ผมทรงมหาดไทย ส่วนนางกำนัลแต่งกายแบบหญิงในล้านนาทั่วไป คือ เปลือยอกนุ่งซิ่นต๋า ไว้ผมมุ่นมวยที่เรียกว่าทรง “ตั้งเกล้า”